Köszönöm Szepa!

Zoals jullie misschien gemerkt hebben aan mijn vele plotselinge nieuwe Facebookvrienden en mijn afwezigheid op dit medium (lees nog even géén WiFi), ben ik weer eens op avontuur gegaan naar het buitenland, en dit keer misschien wel voorgoed. Ongetwijfeld zijn er nu mensen die denken:”zo, die is weg, wat een rust hier!”. Anderen zullen denken “nooooooo wat moet ik nu doen met mijn leven?! Wanneer gaat het eerstvolgende vliegtuig?”.
Ik moet zeggen, so far, so good. Alhoewel ik de afgelopen week druk bezig was met het halen van mijn rijbewijs (een dag voor vertrek opgehaald!), tripjes naar Albanië, een bezoek aan de kapper (gemiddeld 4 uur) en inpakbezigheden, heb ik het toch voor elkaar gekregen om mijn eerste werkweek zonder een enkele nervous breakdown te doorstaan. Ik ben nog steeds bezig met uitpakken en settelen (ik heb nog altijd geen kussen op mijn bed liggen en ook een aantal pannen lijken me wel handig), maar de morele support van het thuisfront in Nederland en mijn nieuwe collega’s helpt mij zelfs door de meest vreeschwekkendste situaties heen.
Het is jammer dat niet iedereen deze support (of andere) ontvangt en ik vind dan ook dat iedereen zijn of haar steentje (of liever: baksteen) (of nog liever betontegel) zou moeten bijdragen aan de samenleving. Zo ook in Hongarije. Een voorbeeld: vandaag liep ik van het ene metro perron naar het andere om over te stappen en ik wilde erg graag mijn elegante doch pijnlijke schoenen uitschoppen, dus ik wilde snel de trap oplopen, uiteraard met behulp van de trapleuning (uit veiligheidsoverwegingen). Tot mijn grote ontsteltenis en vooral teleurstelling ging deze vlag niet op omdat mijn sluiproute geblokkeerd werd door een oud dametje met een boodschappenkarretje. De situatie nogmaals (ditmaal minder zelfzuchtig) inschattend besloot ik in mijn beste steenkolenengels (engels met gebaren voor beginners) te vragen of zij misschien hulp nodig had. “Igen” was het antwoord en aangezien ik weet wat dat betekent, tilde ik haar karretje op en liep samen met haar omhoog (langzaam natuurlijk, zij met haar vermoeide benen en ik met mijn hakken). Ik begreep niet veel van wat ze mij vertelde, maar wel dat ze al zeker vijf minuten stond te wachten en dus minimaal twee metro’s gemist had. Ze eindigde met mij bedanken: “Köszönöm Szepa, Köszönöm!!” . Nog altijd begrijp ik niet dat mensen tegenwoordig te gehaast zijn om een situatie als deze op te merken en er naar te handelen.
Wie goed doet, goed ontmoet dacht ik maar en ik besloot mezelf te belonen door het weekend in te luiden met een heerlijke maaltijd (expirement zelf soep maken is 100% geslaagd!) en een van mijn laatste dierbare glacé koeken. Mocht je overigens een barmhartige samaritaan kennen of zijn dan hoor ik dat graag en geef ik een adres door waarop de glacé koeken bezorgd kunnen worden, het huismerk van de lokale supermarkt is meer dan perfect, köszönöm szepa!