Ongewenst wishful thinking en shoptherapie

Zoals menigeen in het koude kikkerlandje gemerkt heeft, is het écht nog wel winter. Zo ook in Boedapest. Nou lees ik alleen maar over bittere ellende wanneer het over het weer in Nederland gaat, maar ik moet zeggen, het kán erger.. Afgelopen woensdag bijvoorbeeld. Toen ik zoals gewoonlijk de gordijnen opendeed om te zien hoe het weer van invloed zou zijn op de rest van mijn dag, kroop ik van puur verdriet bijna mijn bed weer in. Het sneeuwde. En niet zomaar sneeuw, neeeeee, hier in Hongarije doet men niet aan "zomaar". De hele stad was rond dit tijdstip (lees: 8.00 uur) al bedekt met een dikke laag sneeuw, en de vlokken zo groot als 20 forintmuntjes (en die zijn groot) vielen nog steeds in grote getalen naar beneden. Prachtig om te zien, niet zo cool om door te lopen. Strompelen, was het eigenlijk meer. Na een fijne en ijskoude sneeuwwandeling kwam ik aan op mijn werk, en een uur later waren we al tien cm opgeschoten. Het sneeuwde dus. Bigtime. Nu zullen alle hollanders denken: och arme meid, die kan nergens meer naar toe, het einde van de wereld is nabij en hoe komt ze ooit nog thuis?! Nou, dat zal ik jullie vertellen. In dit land worden alle hulptroepen ingeschakeld om deze bevroren waterzooi op te ruimen. (lees: tien man per stoep en ze strooien al voor het uberhaupt sneeuwt) Ik had dus geen probleem met naar de supermarkt lopen in mijn pauze, al moest ik oppassen dat er geen sneeuw van de daken op mijn elegante kapsel terecht zou komen. De supermarkt uitgelopen, stond ik even stil om mijn portemonnee op te bergen, en het meisje naast me had hetzelfde idee. En wat ik toen in mijn hoofd voor me zag als komische scene van een film, werd realiteit: een volledig dak vol sneeuw stortte naar beneden, zo van de supermarkt af. Het geluk was aan mijn zijde, maar het meisje naast me had hoogst waarschijnlijk een flinke baaldag en kreeg de volle lading... oeps. had ik dit nu niet moeten denken? Laten we het erop houden dat het anders vast ook gebeurd was.
Zaterdag was het weer dieptriest weer, maar ditmaal neerslag in haar meest ontdooide vorm: regen. (voelt als nederland hier zeg!) Om dit treurige gevoel te overwinnen, besloten Sarah en ik om eens te gaan kijken hoe de winkels in deze stad zijn. En ik moet zeggen, we hebben ons flink opgebeurd! Hoewel de maten hier anders zijn, en iemand met een maat 34/36 al gauw aan de 38/40 zit (superveel eetstoornissen hier, lijkt me zo), hadden we ontzettend veel geluk. Klaarblijkelijk hebben Hongaarse vrouwen totaal geen smaak, en waren alle LEUKE dingen in de sale, en in onze maat. Tot de buit behoorden een tasje, top en jurkje, en, als complete paradox: drumsticks van het beroemde hard rock café, zo blij mee! Ik heb mijn apartementgenootjes wel moeten beloven dat ik er geen herrie mee maak, maar volgens mij houden ze nog van me hoor, er is vandaag alleen al twee keer voor me gekookt!!